ภวังค์จิต
เผยแพร่เมื่อ: โดย: 60ss
| Am | G || F | F G |
| Am | G || F | F G |
กาAmสะลอง ร่วงหล่นGพื้นวันคืนFเนินนานเปลี่ยวเหงา ลมหนาFวพัดโบกGโบยโชAmยกลิ่นรักจากใจGอ้ายให้ลอFยลมไปหาน้อง เพื่อเป็Fนผ้าฝ้ายมอบไอGอุ่น
เฮือAmนแก้วใด บ่งามGเท่าความดีที่ตัFวน้องมี..ให้อ้าFยนั้น มันงาGมล้ำบ่มีAmเพชรพลอย..ไพลินGจินดาคำแต่เมื่Fอมีธรรม..นำน้อF Gง.. ก็สุขใจ
ฉัAmน.. เชื่อว่าเธGอ..ยังคFงรักกัน รักมั่Fน ไม่เสื่อมGสลายไม่Am.. จากไปไหGนวนเวียFนคุ้มภัย ในยามFทุกข์ ยามGใจตรม
ฉัAmนเชื่อว่าเธอ คนGที่อยู่บนฟ้าทุกFกาลเวลา เธFอไม่จากGไปไหนไม่Amอาจมีสิ่งใด มาGพลัดพรากใจเราสองแม้Fต้องตายจากกัน ก็FเพียงตัวGใช่หัวใจ
จุตติAm จุตตัง มรณังและก็จุตติแม้รักGกันปานใด แต่ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิแม้เวลFาจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลงแต่ความดีFนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่าGงโดนลากด้วยพระสงฆ์
Am ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรGณ์ ฝังจิต คิดหา ยามเวลาเธออาทFร ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกFร ให้รักมอบความอบอุ่Gน ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
Am รอนแรมเรื่องรัก เธอจากไปไกลอีกชาติGภพ ดวงมอญมันโศกนัก อยู่แห่งใดจึงไม่ได้Fพบ บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยFนอน เหลือเพียงแค่เท่าธุลีGจากดุ้นฝืนในกองฟอน
Am ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากGกัน ความเศร้าความสุขใด ๆ จะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหFลัง ชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉันF จะรักกันคณานัGบ ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์
| * | ** |
| Am | G | F | F G | ( x2 )
| Am | G | F | F G | ( Fade Out )
เนื้อเพลง ภวังค์จิต PMC ปู่จ๋าน ลองไมค์ กาสะลอง ร่วงหล่นพื้น วันคืนเนินนานเปลี่ยวเหงา ลมหนาวพัดโบกโบย โชยกลิ่นรักจากใจอ้าย ให้ลอยลมไปหาน้อง เพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไออุ่น เฮือนแก้วใด บ่งามเท่าความดี ที่ตัวน้องมีให้อ้ายนั้น มันงามล้ำ บ่มีเพชรพลอยไพลินจินดาคำ แต่เมื่อมีธรรมนำน้อง ก็สุขใจ ฉัน เชื่อว่าเธอ ยังคงรักกัน รักมั่น ไม่เสื่อมสลาย ไม่ จากไปไหน วนเวียนคุ้มภัย ในยามทุกข์ ยามใจตรม ฉันเชื่อว่าเธอ คนที่อยู่บนฟ้า ทุกกาลเวลา เธอไม่จากไปไหน ไม่อาจมีสิ่งใด มาพลัดพรากใจเราสอง แม้ต้องตายจากกัน ก็เพียงตัวใช่หัวใจ จุตติ จุตตัง มรณังและก็จุตติ แม้รักกันปานใด แต่ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ แม้เวลาจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง แต่ความดีนั้นยังคงอยู่ แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์ ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรณ์ ฝังจิต คิดหา ยามเวลาเธออาทร ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร ให้รักมอบความอบอุ่น ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์ รอนแรมเรื่องรัก เธอจากไปไกลอีกชาติภพ ดวงมอญมันโศกนัก อยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจากดุ้นฝืนในกองฟอน ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากกัน ความเศร้าความสุขใดๆจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลัง ชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉัน จะรักกันคณานับ ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์ ( x2 ) ( Fade Out )